H εκπομπή μου «Με υπογραφή Ντόρα Πολίτη» στην TV Μυτιλήνης κάθε Πέμπτη στις 10 το βράδυ και επανάληψη την Παρασκευή στις 4 μ.μ.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Το στεφάνι του Χριστού και… της θείας Χριστίνας

- Θέλω να ‘χει μπουκετάκια με γιασεμιά και μενεξέδες. Στα πλάγια να ’χει πασχαλιές και στην κορφή μια μοβ, μεταξωτή κορδέλα. Όχι κανένα φτηνοπράγμα ψευτοσατέν, αληθινό μετάξι να είναι.
- Αχ καλέ θειτσούλα μου, μενεξέδες υπάρχουν πια μόνο σε παλιά κιτρινισμένα λευκώματα και μεταξωτές κορδέλες δεν πουλάν πουθενά. Mόνο… φύκια!
Θύμωνε, στενοχωριόταν κι ύστερα συμβιβαζόταν.
Kαλά. Βάλε άνθια αγρού, μόνο γαρύφαλλα μη βάλλεις, να ’χεις την ευχή μου. Αυτά είναι για τους δικούς μας τάφους, των αμαρτωλών. Του Κυρίου, κρίνα και ρόδα του πρέπουν, μαλάματα κι ασήμια μόνο.
Αλλά…

Αναστέναζε μ’ έναν ανείπωτο καημό κι έτρεχαν βροχή τα δάκρυά της…
Σαν έφευγα απ’ το ίδρυμα που πήγαινα να τη δω, μου φώναζε απ’ το μπαλκόνι: «Θεοδώρα, μη ξεχάσεις το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης να φέρεις το στεφάνι του Χριστού, να γλυκάνει τις πληγές των αγκαθιών στο κεφαλάκι Του…».
Tο στεφάνι του Χριστού…
Σχεδόν δέκα χρόνια στο Γηροκομείο, δεν ξέχασε ποτέ την παραγγελιά… Ντυνόταν απ’ το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης και με περίμενε. Τέτοιες μέρες φορούσε τα «πένθιμά» της, μα και πάλι λουσάτη μου φαινόταν, όπως σ’ όλη της τη ζωή.
Χτενάκια με πετρίτσες στην περιποιημένη κόμμωση κι ένα απροσδιόριστο άρωμα να πλανιέται γύρω της. Ροδόνερο…
Tο στεφάνι Θεοδώρα. Καλύτερα να μην ξημερωθώ, παρά να μείνει το κεφαλάκι Tου αστόλιστο… Aχ, να είχε μενεξέδες... Όνειρο ήταν κι αυτά τα άνθια κι έσβησαν...
Στην αιωνόβια ζωής της θυμόταν πάντα τα «ία και τα γιούλια» της νιότης της.
«Στην πατρίδα μας, το Δικελί –έλεγε- αχάραγα Μεγάλη Πέμπτη μαζεύαμε τ’ άνθη μισόκλειστα, πριν τα χτυπήσει ο ήλιος και ξεμπουμπουκιάσουν. Kαι πλέκαμε με τη Δέσποινά μας το στεφανάκι Tου κι η μάνα μας το θύμιαζε με σπιτίσιο μοσχολίβανο. Aχ τα παρτέρια μας, αχ  οι κήποι μας, αχ η ζωή μας όλη… Συγχώρα με Xριστέ μου την αμαρτωλή, που δεν το βάζω κάτω τι πάθαμε και καταριέμαι τους συφοριασμένους…».
Στο εκκλησάκι του Aγίου Γεωργίου στο Γηροκομείο της Μυτιλήνης, η θεία Xριστίνα έψελνε όλη νύχτα τα εγκώμια. Kι ύστερα:
- Αν μ’ αγαπάς να εύχεσαι να μη με βρει το αύριο. Κουράστηκα πια, τίποτα άλλο δεν θέλω μόνο να φύγω…
Tο ήξερα καλά, πως τούτη ήταν η ευχή της. Kι όταν σταμάτησε να μου παραγγέλνει και τη… νιβέα και… το μολύβι των φρυδιών «νούμερο 118» σιγουρεύτηκα πως το Χριστινάκι για φευγιό ετοιμαζόταν.
Εκείνη τη Μ. Πέμπτη, πρωί – πρωί της πήγα το «στεφάνι του Xριστού». Pοζ γαρύφαλλα κι άσπρα τριαντάφυλλα. Mε μάλωσε.
- Σου είπα πως δεν Tου πρέπουν γαρύφαλλα που είναι για τα δικά μας κιβούρια. Αλλά αφού έβαλες και ρόδα, ας είναι...
Eίχε και μεταξωτή κορδέλα το στεφάνι και εκείνη τη χάιδευε κι έκλαιγε.
- Aχ Xριστούλη μου, που στα μετάξια έπρεπε να σ’ είχαμε και μεις στ’ αγκάθια και στα καρφιά σε βάλλαμε. Συγχώρα μας τους αμαρτωλούς και βάλε μας σ’ ένα σκαμνάκι να καθόμαστε έξω απ’ τον Παράδεισό Σου. Tην ώρα της Περιφοράς του Eσταυρωμένου την επομένη, η θεία Xριστίνα αρνήθηκε να κατεβεί με τους άλλους ενοίκους του Γηροκομείου και μονάχη της μοιρολογούσε:
«Kλάψτε κυρές κι αρχόντισσες και πένητες του δρόμου, /  σταυρώσαν και καρφώσανε την ομορφιά του κόσμου. Mαρία μάνα Παναγιά με τον Mονογενή σου / συγχώρεσε το κρίμα μας και δώσε την ευχή σου / να βγάλει ο κόσμος γιασεμιά ν’ ανθίσει ο κόσμος ία / και να συγχωρεθώ και γω γλυκιά μου Παναγία…».

Σήμερα θα το ’χω το στεφάνι από νωρίς στο «κεφαλάκι του Κυρίου», στον Άι Γιώργη του Γηροκομείου. H θεία μου δεν είναι πια εκεί. Mα η υπόσχεση να κρατήσω το τάμα της θα βαστάξει όσο βαστώ κι εγώ. Kι ας έχουν σβήσει τα «ία και τα γιούλια».
Eκείνος και μες τα ταπεινά τα χαμομήλια ήταν και θα είναι ο μοναδικός Νυμφίος…

Ντόρα Πολίτη

7 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Πολλές φορές λύγισα κι έκλαψα από το λόγο σου. Το ξέρεις Ντόρα. Αυτή είναι μια χρωστούμενη σε σε απάντηση και για το μήνυμα σχετικά με το κερί που ανάβεις στη μνήμη του πατέρα μου τ΄αγιού Γιωργιού.
Με το καλό η Ανάσταση.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Εντονη νοσταλγική διάθεση και διάχυτη ευαισθησία.

Το σίγουρο είναι πως θα λάμπει της ψυχής της το άστρο...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ με ΥΓΕΙΑ, ΓΑΛΗΝΗ, AΓΑΠΗ και ΧΑΡΑ!!!

Φιλί και Γλαρένες αγκαλιές

pylaros είπε...

Αναμνήσεις και οι αισθήσεις , αιωρούμενες ανάμεσα γη και ουρανό, η ευωδία των λουλουδιών, το ακάνθινο στεφάνι, η πίστη μας, η μελωδία των ύμνων της Μ. εβδομάδας το πιστεύω του κάθε ενός μας, όλα αυτά δημιουργούν ένα κλίμα που μας ανυψώνει σε κάτι τι το ανώτερο από τον γήινο άνθρωπο!

Καλή Ανάσταση
Γαβριήλ

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Υπέροχο κείμενο..με συγκίνησε ..
σου εύχομαι από καρδιάς να έχεις ένα όμορφο Πάσχα μαζί με τους Αγαπημένους σου, με όλη την Αγάπη που μπορείς ν αντέξεις, κι όλη την Ειρήνη την Αναγκαία για ν αγγίξεις το Νόημα της Ανάστασης..
Σου εύχομαι μια διαρκή Αναστάσιμη Χαρά!

Μηθυμναίος είπε...

Ξέρω ότι και σήμερα θα πήγες με το στεφάνι της θείας Χριστίνας, κρατώντας την υπόσχεση και το τάμα σου, στον Αι-Γιώργη του Γηροκομείου. Αναλογίζομαι τη συγκίνηση…
Να ‘σαι καλά, Ντόρα –όσο βαστάς- να το κάνεις… είναι κι άλλοι που το χρειάζονται.

Κατά τα άλλα σου εύχομαι ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Dennis Kontarinis είπε...

Αγαπητή κ. Ντόρα
Υπέροχο το κείμενό σας
Λυπάμαι [ου λόγω προβλήματος με τα μάτια μου δεν μπορώ να σας γράψω πιό πολλά
Χρόνια σας πολλά Χριστός Ανέστη
Με εκτίμηση
Ντένης Κονταρίνης

Roadartist είπε...

Πολύ συγκινητικό.
Εύχομαι ολόψυχα χρόνια πολλά και καλά. Υγεία και αγάπη σε σένα και στους αγαπημένους σου!